კაცობრიობის ისტორიის განმავლობაში ადამიანთა მოდგმა ყოველთვის გაუგონარი სისასტიკით გამოირჩეოდა მათ მიმართ, ვინც მათგან რაღაცით განსხვავდებოდა. ადამიანები იმორჩილებდნენ და იმონებდნენ მათ, ვინც მათ წარმომავლობას არ იზიარებდა. თუმცა ერთ-ერთი ყველაზე დიდი სისასტიკე ადამიანების ზოოპარკის იდეა იყო, რომელიც ევროპის არაერთ ქვეყანაში 1950-იან წლებამდე არსებობდა.

XVI საუკუნეში ევროპაში ახალაღმოჩენილი მიწებიდან სხვადასხვა სახეობის ცხოველები შეიყვანეს:  შიმპანზეები, ლამები, თუთიყუშები, ცხოველებთან ერთად შეიყვანეს ასევე შავკანიანი ადამიანები როგორც ეგზოტიკა. XIX საუკუნემდე შავკანიანები ძირითადად მდიდრებთან ცხოვრობდნენ, მათ კარზე მსახურობდნენ და ჩვეულებრივ ადამიანებს კი ისინი ნანახიც არ ჰყავდათ, უმეტესობას მათზე წაკითხულიც კი არაფერი ჰქონდა. თუმცა შემდეგ ევროპელების დიდმა ნაწილმა კითხვა ისწავლა და მათ შესახებ მეტი შეიტყო, საუკუნის მეორე ნახევარში ევროპაში პირველი ზოოპარკები გაიხსნა. საფრანგეთი, ბელგია და ევროპის რამდენიმე მაღალგანვითარებული ქვეყანა, მეორე მსოფლიო ომის პერიოდამდე, ადამიანებს სპეციალურ გალიებში, ველურ ცხოველებთან, ხშირ შემთხვევაში მაიმუნებთან ერთად ათავსებდნენ. თავდაპირველად გალიებში უმთავრესად შავკანიანები ჰყავდათ დატყვევებული.

1870-იან წლებში ეგრეთ წოდებული ,,ეგზოტიკური მოსახლეობის” გამოფენები მთელ დასავლურ სამყაროში პოპულარული გახდა. მსგავსი ზოოპარკები არსებობდა პარიზში, ჰამბურგში, ლონდონში, მილანში, ასევე აშშ-ის ქალაქებში, ნიუ იორკსა და ჩიკაგოში.

ალბათ წარმოუდგენლად ჟღერს, მაგრამ ამ ,,იშვიათი” აბორიგენების სანახავად ასობით ათასი ადამიანი მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნიდან ჩამოდიოდა. ის, რაც დღეს ამორალურად გვეჩვენება, ადრე არანაირ შფოთს არ იწვევდა გართობის მოყვარულებს შორის. ისინი მშვიდად დასეირნობდნენ ადამიანებით სავსე გალიებს შორის.

მოდაში იყო ასევე ე.წ. ეთნოგრაფიული სოფლების მოწყობა - გალიებში ამწყვდევდნენ შავკანიანთა ერთდროულად რამდენიმე ოჯახს. ისინი გალიებში დადიოდნენ ეროვნულ სამოსში ჩაცმულნი და ტრადიციულად ცხოვრობდნენ, ამზადებდნენ კერძებს ცეცხლზე, წნავდნენ კალათებს, აჭმევდნენ ბავშვებს. დამთვალიერებლები კი ყოველივე ამის ცქერით ,,ტკბებოდნენ''. ,,ზანგების სოფლის” სანახავად პარიზის მსოფლიო გამოფენაზე 28 მილიონი ადამიანი მივიდა.

როგორც წესი, ამგვარ პირობებში მყოფი შავკანიანები დიდხანს ვერ ცოცხლობდნენ, რადგან ევროპულ სიცივეს ვერ უძლებდნენ. მაგალითად, ცნობილია, რომ ჰამბურგის ზოოპარკში 1908-დან 1912 წლამდე 27 დატყვევებული შავკანიანი გარდაიცვალა.

,,ადამიანების ზოოპარკების“ არსებობას საზოგადოება ჩვეულებრივ ამბად აღიქვამდა და ამაში უჩვეულოს და მიუღებელს ვერაფერს ხედავდა. მათი  უმრავლესობა ამ ადამიანებს ადამიანებად არც აღიქვამდა - ისინი ჩვეულებრივი ეგზოტიკური არსებები იყვნენ.

მეორე მსოფლიო ომამდე, ,,ადამიანთა ზოოპარკები" გაუქმდა. ამ კეთილი საქმის პირველი ხელმომწერი ნაცისტური გერმანიის ლიდერი, ადოლფ ჰიტლერი გახლდათ. ,,ადამიანთა ზოოპარკები" ევროპის ქვეყნებში გაუქმდა,  ბოლო ზოოპარკი ბაზელში 1935 წელს, ხოლო ტურინში 1936 წელს დაიხურა. თუმცა, ბრიუსელში ექსპოზიცია 1958 წელსაც გაიმართა, სადაც ადგილობრივი მოსახლეობა მათ როგორც ცხოველებს ისე ეპყრობოდა.

ამჟამად პარიზში ის ტერიტორია, სადაც შავკანიანები ჰყავდათ დატყვევებული, მიტოვებულია. ცოტა ხნის წინ ადგილობრივმა მერიამ გადაწყვიტა, აღედგინა შენობები და ამ ტერიტორიაზე პარკი გაეშენებინა, თუმცა საზოგადოება ამ აზრმა აღაშფოთა, მათ არ სურთ, კოლონიალიზმის იმ საშინელი დროების გახსენება, ურჩევნიათ, ის ადგილი, რომელიც წარსულის ამ სამარცხვინო ლაქას ინახავს, დანგრეული და მიტოვებული იყოს.